Nadat ik afstudeerde als burgerlijk ingenieur-architect koos ik ervoor om mijn studies te vervolmaken met een masterprogramma in het buitenland. Ik vond dat ik nog net niet klaar was om als architect te beginnen werken. Ik solliciteerde dan ook voor een vijftal masteropleidingen aan verschillende universiteiten, allen in het buitenland.

Het was door prof. Colin Fournier’s interesse in mijn eindwerk dat ik een plek kreeg in het masterprogramma aan de befaamde Bartlett School (University College London). The Bartlett School wordt aanzien als een van de meest artistieke architectuurscholen ter wereld. Het was dan ook interessant om deze artistieke opleiding te volgen met de sterk rationele en wetenschappelijke achtergrond uit mijn opleiding tot ingenieur-architect.

Na het vervolmaken van deze opleiding had ik de smaak van London te pakken gekregen en besloot ik om daar dan ook werk te zoeken. Ik belandde in het gerenommeerde architectuurbureau van Lord Foster, Foster+Partners.

Uiteenlopende projecten

Doorheen mijn hele carrière bij Foster+Partners heb ik aan de meest uiteenlopende projecten gewerkt. De eerste jaren werkte ik vooral aan een reeks prestigieuze competities: Munich Stadium (Duitsland), Vestbanen (Oslo), World Trade Center (New York), United Nations Tower (New York), West Kowloon Project (Hong Kong) en Beijing Airport (Peking).

Na deze competities heb ik on-site ervaring opgedaan aan het Centrica project in Edingburgh. Dit kantoorgebouw werd een van de meest ecologisch en duurzame projecten uit de portfolio van Foster+Partners.

In 2002 werd ik lid van de Specialist Modelling Group van Foster+Partners, die ik nu, sinds enkel jaren leid. Deze groep is een multidisciplinaire R&D-groep die bestaat uit architecten, wiskundigen, aerospace ingenieurs, akoestici, materiaalwetenschappers, programmeurs  enz. De groep ondersteunt alle projectteams (in totaal 800 architecten) en ontwikkelt geavanceerde computergestuurde  modelleertechnieken.

Zo heb ik bijvoorbeeld gewerkt aan de constructie van het dak van Beijing Airport. Deze constructie is het grootste ruimtevakwerk ter wereld en bestaat uit 160.000 elementen. Het project, waar voortdurend 40.000 bouwvakkers aan werkten, werd opgeleverd in 2007, klaar voor de Olympische Spelen.

Sterke technische kwaliteiten

Buiten het ondersteunen van de projectteams werkt mijn groep vaak als een katalysator voor nieuwe ontwerptechnologieën. Zo heb ik sinds enkele jaren 3D printing geïntroduceerd als nieuwe bouwtechniek voor maquettes. 3D-printen is nu zodanig ingeburgerd bij Foster+Partners dat jaarlijks meer dan 5000 maquettes ge-3D-print worden.

3D-printen heeft een groot potentieel in effectieve architectuurprojecten. Daardoor ben ik betrokken geweest bij een onderzoeksproject tussen Foster+Partners en de Universiteit van Loughborough. Met dit project hebben we ‘s werelds eerste 3D-betonprinter gemaakt. Met deze printer was het mogelijk om bouwcomponenten zoals betonnen facadepanelen direct in 3D te printen.    

Een tweede onderzoeksproject waar we 3D-printen gebruiken als een constructiemethode was voor de European Space Agency. Samen met een consortium van ruimtevaartbedrijven hebben we een concept voor een nieuwe maanbasis ontworpen. De maan is een heel agressieve omgeving: meteorieten, gamma-radiatie, lage zwaartekracht en extreme temperatuurschommelingen. De maanbasis werd dan ook een heel technische ontwerpoefening. Mijn sterk rationele wetenschappelijke en wiskundige basis uit mijn opleiding tot burgerlijk ingenieur-architect heb ik dan ook ten volle kunnen gebruiken.

Ik vind dat het als architect heel belangrijk is om in contact te blijven met het onderwijs. Vaak komen daar de meest frisse en originele ideeën vandaan. Daardoor ben ik in de laatse jaren altijd part-time gastprofessor geweest aan een aantal universiteiten: Universiteit Gent, Syracuse University en The Bartlett (UCL).